امیر اسماعیلی
بازی حساس بود. شاید حساس‌ترین بازی ایران بعد از جام جهانی. بازی‌های قبلی را برده بودیم. ولی بردهای دلچسبی نبود. از آن بردهایی که شادی آفرین باشد و حس غرور را تحریک کند، نبود. حتی مقابل سوریه به مشکل خوردیم و به سختی بردیم. تا رسیدیم به ژاپن. تیم منظمی که چند ماه پیش مقتدرانه آلمان را برده بود. طارمی را هم که نقطه اتکای تیم بود، نداشتیم. نیمه اول ترس داشتیم همین ترسمان نتیجه‌اش شد یک گل خورده! اما نیمه دوم متفاوت بود.
ایران واقعی! یکدل، هم‌دل، هم‌جهت. تا دقیقه ۹۳ منتظر بودیم. علیرضا جهانبخش پشت پنالتی ایستاد. به برکت دعای مادرش، که در ورزشگاه بود، گل زدیم و تمام مردم ایران شاد شدند. مردمی که بلدند شادی را، خدا کند مسوولین ما مخصوصا آن‌هایی که تصمیم‌هایشان در معیشت و زندگی مردم موثر است، مثل بر و بچه‌های تیم ملی دلیل شادی مردم باشند و در روزافزون بودن این شادی موثر باشند. مردمی که همیشه منتظر عمل و اراده‌ای درست و به‌جا هستند که حمایت کنند و باشند و تاثیر داشته باشند.
انتظار زیادی نیست تلاش برای بهبود وضعیت در همه شرایط و با همه تهدیدها و تحریم‌ها که مردم می‌دانند و حس می‌کنند. خدا کند همه اراده و رفتار و عمل مسوولین ما دلیل شادی مردم باشد، مردمی که شادی و لبخند را بلدند و بهانه و دلیل برای آن می‌طلبند.
